Onlangs ging oud-vrijwilligster Marie nog even op bezoek in Senegal. Haar verslagje lees je hieronder:Op vrijdag 9 juli vertrok ik om 6u ’s morgens vanuit Dakar richting het opvanghuis Djar Djal in Thiès. Rond 7u30 kwam ik aan en stond Pape Loh mij op te wachten. We maakten samen het ontbijt klaar voor de talibé’s. Om 8u kwamen de eerste kinderen toe. Na een lekker ontbijt deelde ik voetbal – en hockeytruitjes uit. Ze waren zodanig enthousiast dat sommigen een truitje verstopten in hun broek om zo te kunnen aanschuiven voor een tweede truitje. Ongelooflijk hoe dankbaar deze kinderen zijn. Nadien wilden ze allemaal op de foto met hun nieuwe truitjes. Naast de truitjes had ik ook nog 100 tandenborstels en tandpasta’s mee. Ook hier waren ze heel blij mee. Ze konden jammer genoeg niet lang blijven want moesten opnieuw de straat op. Tijdens het opruimen kwamen er plots nog een heleboel talibés opdagen. Ze hadden gezien aan de andere kinderen dat ze nieuwe truitjes aanhadden. Pape zei dat hij zelden zoveel kinderen gezien had op één ochtend. Dank je wel aan Pape Loh dat ik mocht langskomen. Het was zeer mooi om te zien hoe hij zijn job uitvoert met zo veel liefde voor de kinderen. Veel succes nog en tot binnenkort!

Om de 3 à 4 maanden brengen we een bezoek aan het opvanghuis voor talibés van Djar
Djal in Thies. We waren er opnieuw op vrijdag 13 september. Zo’n bezoek is steeds een
gelegenheid om bij te praten met Pape Loh, de monitor, en met de talibés.

Al vroeg op de dag komen de eerste talibés toe om te ontbijten en te spelen vooraleer ze de baan op gaan om te bedelen. Het feit dat onze collega’s van Nexal Retane, een organisatie die tandhygiëne promoot bij kinderen in Senegal, al een paar keren in het project is langsgekomen laat zijn sporen na: na het eten gaan de talibés uitgebreid aan de slag met hun tandenborstel. Het is blijkbaar een goede gewoonte geworden. Het
zijn dergelijke gedragsmatige veranderingen die Djar Djal wil ondersteunen: gewoonten aankweken die een positieve invloed hebben op het samenleven, de gezondheid en de individuele ontwikkeling. Pape Loh probeert hen via dagdagelijkse activiteiten een paar elementaire gedragsregels bij te brengen, zoals het respecteren van elkaar, het leren uitpraten van conflicten in plaats van macht en agressie te gebruiken, het verzorgen van zichzelf, maar ook bijvoorbeeld het leren omgaan met de hond van het project. Er is sinds kort een nieuwe puppy en voor Senegalese kinderen is dit over het algemeen een uitdaging om hiermee om te gaan. Ze hebben veel schrik van honden, maar behandelen hen ook dikwijls niet goed waardoor je sowieso een verzuurde relatie hebt tussen honden en kinderen. In het project leren ze echter om op een andere manier met honden om te gaan.

Het is vooral ’s morgens druk in het project. Talibés komen en gaan. Op donderdag en vrijdag hebben ze meer ruimte om langer in het project te blijven. Dan moeten sommigen niet gaan bedelen. Vooral de oudere talibés komen dan in de namiddag
samen in het opvanghuis om zaken te bespreken met elkaar en met Pape Loh. Tijdens ons bezoek op vrijdag 13 september ging het vooral over het feit dat oudere talibés veelal niet beschikken over officiële documenten en dat ze daardoor soms smeergeld moeten betalen aan politieagenten als ze gecontroleerd worden. Veel talibés komen van Guinee-Conakry of Guinee-Bissau. Djar Djal ondersteunt hen om, als ze dit wensen, terug te keren naar hun geboorteland en daar hun papieren in orde te krijgen. Veelal is dit geen sinecure omdat ze soms niet weten waar hun familie nu is, of ze effectief
geregistreerd zijn bij hun geboorte, hun leeftijd niet kennen, enz.

Pape Loh geeft wel aan dat de komst van sociale media zoals Facebook en Whatsapp veel heeft veranderd. Djar Djal helpt oudere talibés om een profiel aan te maken op bijvoorbeeld Facebook. Op die manier kunnen ze via via contacten leggen met familie en vrienden uit hun streek van herkomst. Dit maakt ook dat ze veel meer met hun ouders, vrienden of familie kunnen communiceren en ook bijvoorbeeld toestemming kunnen vragen om de daara (koranschool) te verlaten en terug te keren naar huis. Sociale media is voor oudere en ex-talibés een sterk hulpmiddel geworden om contacten te leggen. Vroeger waren ze hiervoor volledig afhankelijk van hun marabout (koranleraar). Om hen bij zich te
houden, deelde hij veelal niet de contactgegevens van de ouders. De sociale media
maken dus een wezenlijk verschil uit voor de talibés. Het verbreedt hun denkwereld en
netwerk. In het opvanghuis kunnen ze gratis van internet gebruik maken. Ze leren er
ook hoe ze de sociale media kunnen gebruiken. Het stimuleert hen om korte teksten te
leren schrijven.

De Thomas More school van Mechelen heeft een 20-tal desktops gedoneerd aan Afractie.
Eind dit jaar worden ze verwacht in Senegal. De desktops worden verdeeld over de
verschillende projecten die Afractie ondersteunt. Op die manier gaan we nog meer
kunnen focussen op het versterken van de digitale competenties van de talibés. Meer
hierover in één van onze volgende nieuwsbrieven!

Afractie steunt ook een deelproject van Djar Djal: ‘Sport pour tous’ (of: ‘Sport voor iedereen’) in Grand Mbour. Vorig jaar gestart met onder andere steun van het Belgische productiehuis Czar die de film Engel in Senegal opnam. We vroegen naar aanleiding van één jaar samenwerking aan Jean-Marc Kouton, bezieler van het project, een stand van zaken.

Hoe is het project gestart, Jean-Marc?

Wel, de voetbalschool is ontstaan vanuit een idee binnen Djar Djal om via voetbal kansarme jongeren en talibés (bedelkinderen) een structuur te geven om samen te werken en zich te ontwikkelen zowel op sportief als op mentaal vlak. Voetbal is een belangrijke sport in Senegal. Bijna 90% van de Senegalese jongens speelt voetbal. Voetbal is dus een gemakkelijke manier om de doelgroep van kansarme jongeren en bedelkinderen te bereiken. Dikwijls verzamelen jongeren zich op straat om nog wat te voetballen vooraleer terug te keren naar de daara’s (koranscholen) bijvoorbeeld. We wilden hieraan wat structuur geven en begeleiding bieden om hun zelfbeeld en zelfvertrouwen te versterken, maar ook om hun voetbaltechniek gericht te ontwikkelen.

Wat doen jullie specifiek dan?

We hebben verschillende coaches die de spelers een kader geven om hun voetbaltalent te ontwikkelen. We hebben 2 categorieën : de miniemen en de benjamins. Het doel is om hen stap voor stap te laten groeien en evolueren via aangepaste methodieken. De voetbalschool vervangt het straatvoetbal. We spelen 2 tot 3 keer per week, in de vakantieperiodes meer, bijna elke dag. De kinderen kunnen dus met een coach echt gericht werken aan hun techniek. Het spel en het spelplezier staat bij ons steeds centraal, maar ook een aantal waarden zijn van belang zoals het respect hebben voor elkaar, afspraken nakomen en het samen spelen. Bij aanvang krijgt een speler een basisopleiding met onder andere aandacht voor de motorische en technische vaardigheden, maar vooral ook het ontdekken van het fijne van het samen spelen en hoe hij zich via het spel kan uitdrukken is belangrijk.

Wat zijn de resultaten tot op heden?

Op het einde van elke week spelen we een soort ‘evaluatiematch’ om te bekijken hoe de spelers gevorderd zijn. We benaderen dit wel waarderend en motiverend. Zoals gezegd focussen we op het spelplezier. De spelers willen echter ook wel scoren 🙂 Ze leren openstaan voor feedback en coaching. Ze leren te werken aan hun ontwikkelpunten.

We spelen ondertussen ook echte wedstrijden tegen andere ploegen. De miniemen hebben ondertussen al 17 matchen gespeeld waarvan we er 9 hebben gewonnen, 4 verloren en 4 gelijkspel. De benjamins hebben we ook 17 wedstrijden gespeeld waarvan 7 gewonnen, 5 verloren en 2 gelijkspel.

Wat ook belangrijk is om te melden is dat verschillende spelers de kans hebben gekregen om selectietesten te doen bij de bekende voetbalschool in Saly, Institute Diambars. Voor hen een onvergetelijke ervaring. Zonder ‘Sport pour tous’ zouden de spelers hier niet aan kunnen deelnemen. We bereiden hen daar goed op voor.

Hoe kijk je zelf terug op het afgelopen jaar?

Als je ziet vanwaar we komen, ben ik best wel trots. We zijn vanaf nul begonnen en hebben nu toch al een goede naam opgebouwd. De jongens komen graag en ontwikkelen hun voetbaltalent, maar ook hun sociale vaardigheden. We zijn voor sommigen als coach een vervangende ouder of oudere broer. Je ziet ze groeien en dat doet deugd. Ze kijken uit naar de trainingen en de wedstrijden. Het biedt hen een perspectief. Tijdens de trainingen geven we hen structuur, advies en raad, ook over zaken buiten het voetbal. Ze voelen zich gewaardeerd en krijgen aandacht. Het is een plezier om hen te coachen. Ze zijn erg dankbaar. Dus, we zetten ons werk als coach en trainer graag verder. We doen dit als coach op vrijwillige basis. Djar Djal ondersteunt ons met materiaal, voetbaluitrusting en komt tussen bij verplaatsingsonkosten. Waarvoor  dank uiteraard. Je kan onze activiteiten volgen via de Facebook-groep van Djar Djal. Ik probeer de berichten in het Nederlands te posten, hopelijk lukt dat voor jullie een beetje om het te lezen 🙂