Categorie archief: Nieuws

Heet van de naald vanuit Senegal (van onze correspondente Nina)

Afractie ondersteunt sinds enige tijd een Senegalees initiatief voor opvang van weeskinderen.  Als medebestuurslid doe ik een korte missie in Senegal om de actuele noodsituatie in het kinderweeshuis in kaart te brengen en hulp te bieden .  Het is belangrijk dat de sympathisanten van Afractie een beeld krijgen van deze crisistoestand .

Korte geschiedenis: Mevrouw Bineta Fatim Dieng heeft in 2013 een weeshuis opgezet waar in eerste instantie baby’s van moeders met een mentale beperking werden opgevangen.  Hoewel het weeshuis officieel erkend is en de kinderen door een rechter onder de hoede van Bineta worden geplaatst, is er geen enkele financiële ondersteuning van de Senegalese staat.  Bineta is een fantastische persoon die zich, naast haar eigenlijke job in een bedrijf, inzet om  hulpbehoevende baby’s in haar ‘Pouponnière Sourire Bébé’ op te vangen.  Deze tour de force is  voor haar een dagdagelijkse noodzaak.  Daarom besloot Afractie vzw een handje toe te steken en ondersteunt sinds 2022 de werking. De Pouponnière is namelijk het enige weeshuis in de hele provincie  Thiès, een gebied zo groot als 2 keer de provincie Antwerpen.  Bineta had voor zichzelf een limiet gezet op maximum 25 kinderen. Om in degelijke zorg te voorzien zijn middelen nodig : de huur van een aangepast pand, gemotiveerde kinderverzorgsters, babymelk, medische consulten, medicatie, vervoer, administratie …  een eindeloze lijst uitgaven.

Twee weken geleden kwam een andere – niet erkende – kinderopvang in de media.  Een verzorgster maakte beelden van de wantoestanden en verspreidde ze op het internet. Kinderen waren er gestorven. Kort daarop werd de uitbater van de opvang gearresteerd. De autoriteiten & het Rode Kruis brachten 12 verwaarloosde baby’s naar de Pouponnière Sourire Bébé.  De kinderen waren ondervoed, vuil, ziek, of zelfs in kritieke toestand.  Met nooit aflatende inzet nam Bineta ze onder haar hoede.  Dit keer met  symbolische ondersteuning van de overheid !

Daarom doen wij een dringende oproep tot hulp.  Ik wist wat mij te wachten stond toen ik naar de Pouponnière ging maar er zijn geen woorden voor de emotie die mij overviel toen ik de eerste baby in mijn armen nam.  Om de mensen in België die reeds een financiële bijdrage meegaven te bedanken, probeerde ik een filmpje  met gesproken commentaar op te nemen.  Het lukte mij niet.  Elke poging moest gestaakt worden omdat ik voortdurend in huilen uitbrak.  Het werken met talibés en straatkinderen is ook emotioneel beladen, maar dit was toch van een ander niveau.

Wat mij troost en hoopvol maakt, is de aanblik van de eigen kinderen die al  langer in het weeshuis verblijven.  Ze lachen, spelen, zijn gezond en actief, proper, aanhankelijk.  De vreugde is voelbaar.  De nieuwe baby’tjes daarentegen zijn totaal apathisch. Diegenen die sterk genoeg zijn om te huilen, doen dat. Anderen liggen naar adem te snakken of bewegen enkel de oogjes.  Schrijnend!!!  Ik probeer mij voor te stellen hoe ook deze kinderen binnenkort gaan uitgroeien tot gelukkige kinderen die liefde krijgen van de verzorgsters in het weeshuis en daarna bij een liefdevol, definitief opvanggezin.

Hulp is nu dringend nodig en van levensbelang !   Uw bijdrage gaat rechtstreeks naar de Pouponnière. U krijgt een fiscaal attest bij een bijdrage vanaf € 40 via ING rekening  ‘BE13 3632 3053 9839’ met vermelding van “ gift Pouponnière “ en uw e-mail adres voor het fiscale attest.

Vrijwilligers met een medische of paramedische opleiding zijn ook van harte welkom! Vraag ons gerust bijkomende info via mail.

Noteer ook alvast in uw agenda: Stand -up voor Senegal op 29/6 in zaal Elckerlyc te Antwerpen. De enthousiaste stand – up  comedians brengen jullie (volledig belangeloos) een heerlijke avond ten voordele van ons gezamenlijke “goede doel”.

Dank bij voorbaat in naam van Bineta en al haar kindjes.

Warme weken, voor iedereen.

Stilaan loopt het jaar weer ten einde. Tijd voor terugblikken, goede voornemens en, sinds een aantal jaren, ook voor die grote eindejaarsactie: ‘De Warmste Week’. Ook wij konden vroeger rekenen op steun in het kader van die actie. Dat betrof meestal maar een aantal kleinere activiteiten of enkele plaatjes die werden aangevraagd. Het was dus zeker niet onze grootste financiële ondersteuning, maar het voelde goed om deel te kunnen uitmaken van die grote golf aan solidariteit die Vlaanderen steeds weer overstroomt en respect te krijgen voor onze en al die andere projecten die er naar streven om van onze wereld een iets betere plaats te maken voor anderen die het niet zo goed hebben.

Maar toen kwam Corona. En na dat moeilijke jaar waarin alle fondsenwervende activiteiten stilvielen, moest er blijkbaar een en ander herdacht worden. Zo komt het dat sinds 3 jaar enkel nog projecten kunnen ondersteund worden door ‘De Warmste Week’ die actief zijn in Vlaanderen. Zonder afbreuk te willen doen aan deze projecten vinden we dit toch een gemiste kans.

Toen we onlangs werden ontvangen op het Provinciehuis in Antwerpen (samen met de andere 4de pijlerorganisaties die gesteund werden door de provincie Antwerpen dit jaar) werden we daar ook vergast op een uiteenzetting door de voorzitster van 11.11.11. Naar aanleiding van het 75-jarig bestaan van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens vertelde ze hoe deze Verklaring steeds weer het morele kompas zou moeten zijn wanneer we spreken over (internationale) solidariteit; hoe we er steeds weer op moeten letten dat iedere mens gelijk behandeld wordt; hoe niemand beter is dan een ander. Zijzelf gaf tijdens haar uiteenzetting verschillende voorbeelden over bijvoorbeeld de oorlog in Gaza of de genocide in Rwanda, maar misschien kunnen we al beginnen dicht bij huis? De slogan van ‘De Warmste Week’ waar we quasi continu mee te maken krijgen op radio en TV tegenwoordig verwijst naar hoe niet iedereen het geluk heeft om op te groeien zonder zorgen en hoe er zal ‘gevlamd’ worden opdat iedere jongere moet kunnen opgroeien op een veilige plek. Geldt dit dan niet ook voor de straatkinderen in Senegal (of op andere plaatsen in de wereld)? Waarom enkel organisaties laten deelnemen die jongeren ondersteunen in Vlaanderen? We zijn toch echt wel rijk genoeg om een (klein) deeltje van onze rijkdom te gebruiken in het Zuiden?

Bij Afractie blijven we in ieder geval ons hart openzetten voor die kwetsbare jongeren in Senegal. Met onze kleine ‘druppels op een hete plaat’ weten we dat we daar toch een verschil kunnen maken voor enkele jongeren, die op hun beurt anderen aanzetten om ook beter te doen. We hopen daarvoor ook in het nieuwe jaar verder op uw hulp te kunnen rekenen, met of zonder Warmste Week.

Voor iedereen alvast de allerbeste wensen voor een gezond en gelukkig 2024!

En op een dag sta je in België om te studeren…

Sinds jaar en dag (om concreter te zijn: sinds 20 jaar) steunt de Senegalese organisatie Djar Djal kansarme scholieren en studenten. Zij krijgen de kans om kwaliteitsvol onderwijs te volgen. Vanaf hun eerste stappen in het onderwijs tot hogere studies. Dit is mogelijk dankzij de onaflatende steun van een aantal sponsors.

Bij dergelijke individuele ondersteuning kies je als sponsor voor een bepaald kind. Dat sluit automatisch andere kinderen uit. Je maakt de keuze om een kind alle kansen te geven om zich te ontwikkelen maar ook in de hoop dat het dan later van waarde kan zijn voor zijn familie en zijn gemeenschap. Goed onderwijs kost veel geld in Senegal. En een kind alle kansen zien grijpen en groeien, is fantastisch. Een druppel op een hete plaat misschien, maar wel een druppel. En mocht iedereen wat druppels ondersteunen, zou de wereld er anders uitzien…

Eén van de studenten is Idrissa Diallo, 19 jaar. Hij is geboren en getogen in Mbour, Senegal. Zijn beide ouders hebben nooit de kans gehad om te studeren. Ze zijn beiden nooit naar school geweest. Ze zijn opgegroeid in arme dorpen in het binnenland en moesten al vroeg in hun leven hun families ondersteunen met werken in het huishouden en op het veld. Beiden zijn niet opgegroeid bij hun ouders. Ze werden toevertrouwd aan tantes en ooms. Ze werden niet altijd even liefdevol door hen behandeld…

Ze wilden het voor hun kinderen anders. Djar Djal zocht en vond sponsors om hen te ondersteunen om hun kinderen kwaliteitsvol onderwijs te laten volgen. Zelf namen en nemen de ouders de taak op zich om te zorgen voor een warm nest en hen te stimuleren en aan te moedigen om te studeren, van kleins af aan.

Anders dan in België is kwaliteitsvol onderwijs geen vanzelfsprekendheid in Senegal, integendeel. Zelf in zogenaamde privé-scholen vind je klassen met 45 kinderen. En het is niet goedkoop. Velen vergeten in België dat het onderwijs bij ons heel sterk gesubsidieerd wordt en betaalbaar en toegankelijk is voor de meeste kinderen. Dat is in de rest van de wereld meestal niet het geval.

Idrissa heeft de kans gehad en genomen om te studeren. Hij is opgegroeid met toegang tot alle mogelijke informatie via het internet. Hij weet wat er in de wereld leeft. Aangezien hij sinds jong heel sterk geboeid is door informatica, was zijn keuze snel gemaakt. Hij droomde en droomt nog steeds van een job als informaticus gespecialiseerd in cyber security. Maar hoe aan de vervulling van die droom te beginnen?

Al vlug keek hij naar het buitenland om te studeren. Niet om persé in het buitenland te zijn maar om een degelijk diploma te behalen waarmee hij voor zichzelf en zijn familie een goed inkomen kan genereren. In Senegal of daarbuiten.

Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard. De keuze viel op België. Het bleek al vlug dat er wel wat obstakels waren: hogescholen laten in het Franstalig onderwijs geen studenten van buiten de EU toe. Na wat zoekwerk bleek inderdaad dat enkel universiteiten studenten van buiten de EU toelaten. De keuze viel op ‘Computerwetenschappen’ bij de UCL of de ULB. Een dossier werd ingediend bij beide universiteiten, niet zonder kostprijs. Al vlug kreeg hij een positief antwoord van de UCL in Louvain-la-Neuve. Voorwaarde tot toelating was uiteraard het bekomen van een visum. En dit laatste was geen sinecure. We besparen jullie dit verhaal want hier is een boek over te schrijven. Het is moeilijk, ook als student, om tijdig een visum te krijgen. Dankzij de bereidwilligheid van de UCL en het aanhoudend contacteren van de ambassade is het letterlijk op het laatste moment gelukt om Idrissa naar België te halen om te studeren. Op zaterdagmorgen 14 oktober is hij geland om op 16 oktober aan te sluiten bij zijn studierichting (die al 4 weken bezig was). Gelukkig heeft hij zich zeer snel aangepast. In januari zijn de eerste examens. Dankzij een netwerk van Belgische kennissen rond hem voelt hij zich thuis in België.

De druk op hem is niet min. Zijn familie rekent op hem. Als hij slaagt, kan hij zijn broers helpen om ook verder te studeren. Hij stelt dit niet in vraag. Hij doet wat hij kan om te slagen en zijn familie te helpen.

Op de laatste Mondiale Kerstmarkt in Mechelen kwam hij langs op de stand van Afractie. Het was leuk om hem daar te zien. Vele jaren was hij de scholier en student Idrissa in Senegal, nu in levende lijve in Mechelen. We zullen zien wat de toekomst brengt en wensen hem veel succes!

En hartelijk dank aan iedereen die Djar Djal en Afractie steunt om het verschil te maken, op welke manier dan ook!