Categorie archief: Le Coquetier Social

Vruchtbaar…

Le Coquetier Social, Nieuws
Een trouwe deelnemer aan onze actie “1 van de 200” vroeg onlangs “Hoe gaat het met mijn investering?”.  Wel Dirk, het gaat schitterend met je ‘investering’, zoals ondervoorzitster Nina met eigen ogen heeft kunnen vaststellen onlangs tijdens haar bezoek.
In Ndieguène hebben we twee ex-bedeljongens die ondernemer geworden zijn, keihard werken, gedisciplineerd zijn en alle investeringen onderhouden. Bovendien vragen ze niet liever dan uit te breiden en meer groenten te kweken, meer kippen te zetten en andere jongens op te leiden.  Ze zijn leergierig, allebei, en ambitieus, en het is hartverwarmend om te zien hoe ze hun eigen leven een andere wending geven.  Ze zijn nooit naar school gegaan, hebben geen papieren en beschikken over een enorme taalhandicap. Met andere woorden: allerlei praktische obstakels.  Maar wat een wilskracht en inzicht, en wat een mooie resultaten kunnen ze na amper 1 jaar al voorleggen.
Dat is het signaal dat we nodig hadden om verder te investeren.  En verder te werken aan de pijnpunten die er nog zijn: water en elektriciteit.
Thomas en Simon, twee jonge Belgische ingenieurs, brachten zopas een maand door in ons project Le Coquetier Social.  Dat deden ze in het kader van een missie van Students for Energy in Africa, de vzw die ons helpt bij het zoeken naar milieuvriendelijke en duurzame energieoplossingen.  Onze twee ingenieurs investeerden geld en tijd om iets te betekenen voor jongens ver weg.
Omdat de bouw van de windmolen twee jaar geleden werd afgebroken (repatriëring door Covid-19 …) lag er nog heel wat (duur) materiaal te wachten op afwerking. De tijd die Simon en Thomas hadden voor de afwerking was om praktische redenen beperkt. Na een evaluatie van de nog uit te voeren taken, werd beslist dat het riskant was om de geplande windmolen verder af te werken: er kwam immers nog heel wat lokaal vakmanschap aan te pas om de houten wieken de exacte vorm te geven die ze nodig hadden voor een goed rendement. Als daar ergens iets misliep met de planning bij de ‘onderaannemers’, was de windmolen nog steeds niet operationeel bij vertrek naar België.  Dat scenario moest kost wat kost vermeden worden.
Een nieuw plan kreeg vorm: alle elektrische componenten die reeds aanwezig waren, konden gebruikt worden voor een batterijbuffer die geladen wordt door zonnepanelen. Op die manier werd een heel groot deel van de reeds gedane investeringen gerecupereerd en kunnen alsnog stroompannes overbrugd worden.  Mede door de investering die we vorig jaar deden in een stevig dak was dit een goeie optie. Dus werd overgegaan tot de aanschaf van zonnepanelen. Het metaal dat had moeten dienen voor de piloon waarop de windmolen bevestigd zou worden, werd gebruikt om een frame te maken dat de panelen een optimale hoek tot de zon verschaft.
Ablaye en Ama zorgden gedurende het verblijf voor huisvesting en lekkere maaltijden.  Initieel werd een vertaler ingehuurd die ons zou helpen communiceren met de jongens en met andere lokale contacten.  Maar met het vervallen van de plannen voor de windmolen was het niet duidelijk of we van zijn diensten gebruik moesten maken.  We moesten immers geen onderhandelingen opstarten met schrijnwerkers etc, en bovendien, wat een feest: Ablaye en Ama hebben het voorbije jaar keihard hun best gedaan om op eigen houtje Frans te leren.  Bijna alle dagdagelijkse dingen konden vlot besproken worden zonder vertaler.  Heerlijke discussies, tot in de vroege uurtjes, over de meest diverse onderwerpen.  De gelegenheid voor beide partijen om heel wat te leren over elkaars cultuur (en om heel veel grapjes te maken en veel te lachen!).  Er werd een fijne band opgebouwd tussen de vier jonge mannen, en het is altijd zo heerlijk om dat te zien gebeuren. Het budget voor de vertaler werd gebruikt voor een dagje ontspanning (en zwemles 🙂), en voor een tandartsbezoek voor Ablaye en Ama (initiatief van Thomas en Simon, bedankt gasten!).  Zoals altijd: bij iedere uitgave kijken en nog eens kijken hoe het geld het best besteed kan worden.  
Bij terugkeer naar België was er zoals altijd weer een wensenlijstje. Prioriteiten zullen gesteld moeten worden over nieuwe investeringen.  Omdat de aanvoer van ééndagskuikens een probleem blijft, de prijzen voor kippenvoer enorm gestegen zijn en de prijzen voor vleeskippen benedenmaats zijn, gaan we (gedeeltelijk) overschakelen naar legkippen. Eieren kunnen in het dorp verkocht worden. De investering daar is de aanschaf van legklare kippen – een heel ander budget dan ééndagskuikens – en een iets steviger dak voor de stallen.  We willen ook graag een stukje verharding aanleggen zodat het zand wat meer uit de buurt van het huis blijft.  Een terrasje zal niet zoveel kosten maar zal het onderhoud van het huis een pak makkelijker maken.  Het zou heel fijn zijn als we de jongens, één voor één, een cursus van een paar maanden permacultuur konden laten volgen.  Daarvoor is het nodig om een derde ex-talibé jongen aan te werven die helpt met de dagelijkse zorg voor de kippen en de groentenplantage.  Zowel de cursus als de (tijdelijke) extra wedde vragen een investering.  Een duurzame oplossing moet gevonden worden voor het waterprobleem, want dat blijft het allergrootste obstakel voor groei van Le Coquetier.  Een geotechnische studie werd uitgevoerd en het ziet ernaar uit dat we een putboring moeten laten uitvoeren die tot 135 meter diep gaat.  En die 15.000 Euro zal kosten …
We proberen één en ander te sponsoren met subsidies die aangevraagd zullen worden maar al uw hulp is nog steeds welkom.
Doe dus zoals Dirk, en word “1 van de 200”.   Al jarenlang zijn we op zoek naar 200 donors die maandelijks 10 euro willen storten als ondersteuning van onze projecten.  Het levert tevens een fiscaal attest op.  Op dit ogenblik hebben we 59 dergelijke donors.  Als je een duurzaam initiatief wilt steunen, dat bijna de totaliteit van de steun rechtstreeks besteedt aan hulp ter plaatse, ben je bij Afractie aan het goeie adres.  Yes, you can 🙂

Le Coquetier is een talibé !

Le Coquetier Social, Nieuws
Talibes zijn er in vele soorten.  Letterlijk betekent talibé: een leerling, in dit geval van de Koran.  Degenen die in de doelgroep zitten van Afractie zijn jongens die op zeer jonge leeftijd (soms vanaf 4 jaar!!!) bij de ouders worden weggehaald om een leven op straat te beginnen, bedelend voor de meester die hen de Koran leert.  De ene koranmeester is al toleranter dan de andere. Sommigen zorgen zeer goed voor de jongens die ze onder hun hoede hebben, maar Afractie hoopt een waarde te zijn in het leven van hen die het echt niet getroffen hebben.  Dat de kinderrechten van de bedelende talibés geschonden worden is een feit dat we, eenmaal we het gezien hebben, niet meer kunnen vergeten.  Hoewel de studie van de Koran de kinderen zeker kan verrijken, en dat vaak doet, zijn er schrijnende tekorten op andere gebieden.  De maatschappij heeft de taak om zich het lot van deze kinderen aan te trekken.  Gebeurt dat niet, dan loopt het onherroepelijk fout.  Herhaaldelijk krijgen we verhalen van kinderen die het leven lieten.  Zo erg.
In de projecten die door Afractie ondersteund worden, proberen wij de jongens te oriënteren naar een beroepsleven dat hen bevrijdt van bedelen, uitbuiting, of zelfs criminaliteit. (Een kat in het nauw maakt rare sprongen …). Dat geeft hen een doel en nieuwe kansen.
In vele opzichten is ons landbouwproject Le Coquetier Social (LCS) een talibé. LCS verloor op zeer jonge leeftijd haar vader en bezieler.  Gelukkig stonden pleegouders klaar om het project groot te brengen tot het op eigen benen kan staan. In Afrika zegt men “it takes a village to raise a child”.  En zelfs een dorp is niet voldoende om LCS groot te brengen. Le Coquetier moest bedelen bij de wereld buiten het dorp.
Samen met het kind, groeien ook de (pleeg)ouders.  Dat is altijd zo.  Hoewel communicatie met Ablaye en Ama moeizaam verloopt, geven de jongens blijk van initiatief en volharding.  De lessen Frans waren nog maar net begonnen, en wij spreken geen Peul, Wolof of Creools, de drie talen die Ablaye en Ama spreken. Maar in het afgelopen jaar, waarin het bang afwachten was wat er zou gebeuren als we het project in handen lieten van de twee jongens die slechts een drie maanden durende opleiding kregen in LCS, gebeurde heel wat.  Het project werd een experiment, en een peiling naar het potentieel van jongens die op straat opgroeiden, bedelend, en die niet naar school konden om te leren lezen, schrijven, rekenen, .. en alle andere dingen die kinderen in de basisschool leren.  Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om op die manier in het leven te staan.
En wat blijkt.  Een gevaarlijke trap werd beveiligd, muren werden geschilderd, een druppelirrigatie werd aangelegd, tomaten werden aangeplant …  Oplossingen werden gezocht voor de problematische aanvoer van ééndagskuikens.  De jongens gingen bij de buren te rade om te kijken hoe ze groenten konden kweken.  De eerste tomatenoogst mag er ondertussen wezen! En met de nieuwe fiets die werd aangekocht kunnen die tomaten nu ook naar de markt gevoerd worden om verkocht te worden.
Beschikbaarheid van water blijft een probleem, maar we hebben er goede hoop in dat we dit jaar nog verbetering kunnen brengen in de situatie. We proberen het geld bij elkaar te krijgen voor een geofysische studie die dan moet aantonen welke de meest geschikte plaats is om een diepteboring te doen, op zoek naar water.  En als er water is, zal le Coquetier weer kunnen groeien en verder de weg afleggen naar het verwezenlijken van het potentieel dat er is, om uiteindelijk een sterk volwassen project te worden waar heel wat nieuwe straatkinderen ook de transformatie kunnen maken naar een onafhankelijk volwassen leven.

Top & Ablaye: opvolging verzekerd.

Le Coquetier Social, Nieuws
Ablaye zwierf al vele jaren, sinds hij acht jaar was, bedelend door de straten van Dakar. Hij kwam regelmatig in ons project ATAX voor ontbijt, medische zorgen, of gewoon om te douchen en te chillen. Hij had een goede band met Top, die op dat ogenblik de kok van ATAX was, en dus leerde Top hem gaandeweg een paar gerechten maken. Maar Top verhuisde naar Ndieguène, en startte er ons landbouwproject “Le Coquetier Social” op. Ablaye bleef in Dakar om in opdracht van zijn marabout te bedelen.
De jaren gingen voorbij. Ablaye werd te groot om succesvol te bedelen, en kon dus niets meer betekenen voor zijn marabout. Het begin van een vrij en zelfstandig leven, ver weg van zijn familie die in buurland Guinée woont en zeer arm is. Hoe begin je aan je jong volwassen leven als je nooit naar school ging, geen thuis hebt, en niet weet hoe aan geld te geraken om te overleven? Dat is de vraag die alle talibés bezig houdt, en ook ons bij Afractie. Dat is de reden waarom we workshops organiseren in ATAX, en waarom we landbouwopleidingen geven in Le Coquetier. Een kans op een waardige toekomst, zonder uitbuiting.
Via ATAX hoorde Ablaye van de kansen in Ndieguène en dus vervoegde hij op 3 januari van dit jaar ons team in Le Coquetier.  Het lijkt alsof het gisteren was. Top was op dat ogenblik al ernstig ziek. Hij werd geholpen door Ndiaga, die het zwaardere werk deed en af en toe ook bleef logeren. Hoewel Ablaye ambities had om elders meer geld te verdienen, zag hij dat zijn aanwezigheid in Le Coquetier zou zorgen voor meer comfort en hulp voor Top. Dus engageerde hij zich voor een leertraject van 6 maanden.  Dat zou nu, einde juni, afgelopen zijn.
En toen, op 19 maart, stierf Top.  Na zijn overlijden kwamen wat dingen aan het licht die ons noodzaakten afscheid te nemen van Ndiaga. En daar stond Ablaye, plots helemaal alleen in het project. Zonder zaakvoerder moesten we beslissen wat er met Le Coquetier zou gebeuren. Iemand nieuw aanwerven? Een onbekende dus …  Het project stopzetten?   Geen optie! De beslissing was dringend, en dus werd de knoop ook snel doorgehakt: we namen het enorme risico om Le Coquetier aan Ablaye toe te vertrouwen. De jongen die nog maar net in zijn leerproces zat, ijverig zijn best deed om te leren lezen en schrijven en Frans te leren, die probeerde onder de knie te krijgen hoe de zorg van dagkuiken tot slachtkip verloopt, welke medicatie gegeven moet worden en wanneer en hoe je met kopers omgaat, waar en hoeveel en welk voer je moet bestellen …  en dat allemaal terwijl we in een omschakeling zaten naar groententeelt, nog een heel vak om te leren.  We vroegen ons in alle ernst af: kunnen we dit vragen van Ablaye?   Kunnen we hem zoveel verantwoordelijkheid in de schoot werpen?  Inmiddels is Nina weer in België, maar ze heeft de eerste drie maanden van dit jaar in Ndieguène doorgebracht en gezien hoe die jongen redeneert, hoe snel hij bijleert. We moesten het erop wagen. Per slot van rekening is dit waar we voor staan: veelbelovende jongeren de kans geven hun leven in eigen handen te nemen.
Het dorp en de entourage beloofden hem te helpen en met raad bij te staan. En Ablaye? Die was dapper genoeg om de challenge aan te gaan.
Communicatie blijft moeilijk, want zijn Frans staat nog in de kinderschoenen. Maar plots krijgt Nina soms een foto toegestuurd, een berichtje met een paar woordjes. Hoewel het soms gissen is wat hij vraagt of zegt, zijn we enorm trots op de evolutie van die jongen. Hij neemt initiatief, heeft zelf gekozen dat Ama, die vorig jaar in het project een opleiding genoot, hem gezelschap houdt en samen werken ze aan hun toekomst.
Vorige week kreeg Nina het bericht dat er kippen stierven. En de dag erna nog. Dertien op één dag. Paniek, en de frustratie van een communicatie die nauwelijks werkt. Nina zat zich hier af te vragen wat er fout kon gegaan zijn. Te veel eten? Te weinig eten? Niet genoeg water? Te warm? Een ziekte ?
Ablaye heeft het zo opgelost: hij nam een dode kip, riep een taxi, en ging naar de dierenarts in naburig stadje Bayakh.  Bravo!
Nina hoorde niets meer, tot ze een berichtje kreeg van Keita, de verantwoordelijke van ATAX. In een telefoongesprek had Ablaye hem gezegd dat de medicatie helpt en de kippen weer helemaal gezond zijn. Van Ablaye kreeg ze foto’s van geoogste groenten: uien, paprika, gombo, en ook foto’s van de fruitboompjes die in de Memorial Boomgaard voor Top geplant zijn.  Bananenboom, papaya’s, citroenbomen: alles groeit. Hier nogmaals onze dank voor alle mensen die een boompje sponsorden uit respect voor Top en het werk dat hij begonnen is. Het is een mooie en heel symbolische manier om te tonen dat hij nog steeds aanwezig is.
Het zal nog even duren voor de opbrengst van Le Coquetier voldoende zal zijn om zelfvoorzienend te zijn en om er meer talibés aan het werkt te zetten, maar de evolutie is zeer hoopgevend. Er zullen nog kinderziektes zijn en problemen waaruit geleerd kan worden, zowel voor Ablaye als voor ons, maar wat een kerel, chapeau! Meer bevestiging dat ons project koste wat kost moet voortgezet worden, hebben we niet nodig. De opvolging lijkt meer dan verzekerd.