Een trouwe deelnemer aan onze actie “1 van de 200” vroeg onlangs “Hoe gaat het met mijn investering?”. Wel Dirk, het gaat schitterend met je ‘investering’, zoals ondervoorzitster Nina met eigen ogen heeft kunnen vaststellen onlangs tijdens haar bezoek.
In Ndieguène hebben we twee ex-bedeljongens die ondernemer geworden zijn, keihard werken, gedisciplineerd zijn en alle investeringen onderhouden. Bovendien vragen ze niet liever dan uit te breiden en meer groenten te kweken, meer kippen te zetten en andere jongens op te leiden. Ze zijn leergierig, allebei, en ambitieus, en het is hartverwarmend om te zien hoe ze hun eigen leven een andere wending geven. Ze zijn nooit naar school gegaan, hebben geen papieren en beschikken over een enorme taalhandicap. Met andere woorden: allerlei praktische obstakels. Maar wat een wilskracht en inzicht, en wat een mooie resultaten kunnen ze na amper 1 jaar al voorleggen.
Dat is het signaal dat we nodig hadden om verder te investeren. En verder te werken aan de pijnpunten die er nog zijn: water en elektriciteit.
Thomas en Simon, twee jonge Belgische ingenieurs, brachten zopas een maand door in ons project Le Coquetier Social. Dat deden ze in het kader van een missie van Students for Energy in Africa, de vzw die ons helpt bij het zoeken naar milieuvriendelijke en duurzame energieoplossingen. Onze twee ingenieurs investeerden geld en tijd om iets te betekenen voor jongens ver weg.
Omdat de bouw van de windmolen twee jaar geleden werd afgebroken (repatriëring door Covid-19 …) lag er nog heel wat (duur) materiaal te wachten op afwerking. De tijd die Simon en Thomas hadden voor de afwerking was om praktische redenen beperkt. Na een evaluatie van de nog uit te voeren taken, werd beslist dat het riskant was om de geplande windmolen verder af te werken: er kwam immers nog heel wat lokaal vakmanschap aan te pas om de houten wieken de exacte vorm te geven die ze nodig hadden voor een goed rendement. Als daar ergens iets misliep met de planning bij de ‘onderaannemers’, was de windmolen nog steeds niet operationeel bij vertrek naar België. Dat scenario moest kost wat kost vermeden worden.
Een nieuw plan kreeg vorm: alle elektrische componenten die reeds aanwezig waren, konden gebruikt worden voor een batterijbuffer die geladen wordt door zonnepanelen. Op die manier werd een heel groot deel van de reeds gedane investeringen gerecupereerd en kunnen alsnog stroompannes overbrugd worden. Mede door de investering die we vorig jaar deden in een stevig dak was dit een goeie optie. Dus werd overgegaan tot de aanschaf van zonnepanelen. Het metaal dat had moeten dienen voor de piloon waarop de windmolen bevestigd zou worden, werd gebruikt om een frame te maken dat de panelen een optimale hoek tot de zon verschaft.
Ablaye en Ama zorgden gedurende het verblijf voor huisvesting en lekkere maaltijden. Initieel werd een vertaler ingehuurd die ons zou helpen communiceren met de jongens en met andere lokale contacten. Maar met het vervallen van de plannen voor de windmolen was het niet duidelijk of we van zijn diensten gebruik moesten maken. We moesten immers geen onderhandelingen opstarten met schrijnwerkers etc, en bovendien, wat een feest: Ablaye en Ama hebben het voorbije jaar keihard hun best gedaan om op eigen houtje Frans te leren. Bijna alle dagdagelijkse dingen konden vlot besproken worden zonder vertaler. Heerlijke discussies, tot in de vroege uurtjes, over de meest diverse onderwerpen. De gelegenheid voor beide partijen om heel wat te leren over elkaars cultuur (en om heel veel grapjes te maken en veel te lachen!). Er werd een fijne band opgebouwd tussen de vier jonge mannen, en het is altijd zo heerlijk om dat te zien gebeuren. Het budget voor de vertaler werd gebruikt voor een dagje ontspanning (en zwemles
), en voor een tandartsbezoek voor Ablaye en Ama (initiatief van Thomas en Simon, bedankt gasten!). Zoals altijd: bij iedere uitgave kijken en nog eens kijken hoe het geld het best besteed kan worden. 
Bij terugkeer naar België was er zoals altijd weer een wensenlijstje. Prioriteiten zullen gesteld moeten worden over nieuwe investeringen. Omdat de aanvoer van ééndagskuikens een probleem blijft, de prijzen voor kippenvoer enorm gestegen zijn en de prijzen voor vleeskippen benedenmaats zijn, gaan we (gedeeltelijk) overschakelen naar legkippen. Eieren kunnen in het dorp verkocht worden. De investering daar is de aanschaf van legklare kippen – een heel ander budget dan ééndagskuikens – en een iets steviger dak voor de stallen. We willen ook graag een stukje verharding aanleggen zodat het zand wat meer uit de buurt van het huis blijft. Een terrasje zal niet zoveel kosten maar zal het onderhoud van het huis een pak makkelijker maken. Het zou heel fijn zijn als we de jongens, één voor één, een cursus van een paar maanden permacultuur konden laten volgen. Daarvoor is het nodig om een derde ex-talibé jongen aan te werven die helpt met de dagelijkse zorg voor de kippen en de groentenplantage. Zowel de cursus als de (tijdelijke) extra wedde vragen een investering. Een duurzame oplossing moet gevonden worden voor het waterprobleem, want dat blijft het allergrootste obstakel voor groei van Le Coquetier. Een geotechnische studie werd uitgevoerd en het ziet ernaar uit dat we een putboring moeten laten uitvoeren die tot 135 meter diep gaat. En die 15.000 Euro zal kosten …
We proberen één en ander te sponsoren met subsidies die aangevraagd zullen worden maar al uw hulp is nog steeds welkom.
Doe dus zoals Dirk, en word “1 van de 200”. Al jarenlang zijn we op zoek naar 200 donors die maandelijks 10 euro willen storten als ondersteuning van onze projecten. Het levert tevens een fiscaal attest op. Op dit ogenblik hebben we 59 dergelijke donors. Als je een duurzaam initiatief wilt steunen, dat bijna de totaliteit van de steun rechtstreeks besteedt aan hulp ter plaatse, ben je bij Afractie aan het goeie adres. Yes, you can
Specifiek voor de Coquetier zijn er ernstige gevolgen. De grond naast ons werd vorig jaar opgedeeld onder 7 erfgenamen. Degene die het stuk grond kreeg dat paalt aan het onze besloot een waterput te graven, en wel op 8 meter afstand van de onze (want logischerwijs is daar water te vinden ).
Ablaye en Ama hebben absoluut het beste van zichzelf gegeven. Maar ook zij willen vooruit in het leven. Bedoeling is dat ze nu een rijopleiding volgen voor vrachtvervoer. Een rijbewijs is een troef die hen toch op weg helpt naar een job. Maar het liefst van al willen ze koken. We informeren ons naar opleidingen, en proberen zowel de jongens als de investeringen een nieuwe toekomst te geven in een Afractie project.
