Het wordt zo stilaan een goede gewoonte: tijdens de Paasvakantie pakken de leden van de Raad van Bestuur die zich kunnen vrijmaken hun valiezen en nemen ze het vliegtuig naar Senegal om poolshoogte te gaan nemen in de projecten die ondersteund worden door Afractie. En zoals steeds wordt daar van geprofiteerd om weer zo veel mogelijk materiaal mee te nemen dat van pas kan komen voor de straatkinderen. Ditmaal was het de beurt aan Nina, Ronald en Manfred om de grote oversteek te wagen, vergezeld van Agnes (een van de leerkrachten die vorig jaar mee was op inleefreis). Voorzitter Bart volgde op een latere datum. Voor de eerste maal kwamen we met al onze bagage toe op de nieuwe luchthaven van Dakar, die een heel eind van de stad gelegen is. Een verschil met de oude luchthaven die dicht bij ons project lag. Gelukkig stond Daouda ons op te wachten met gepast vervoer en konden we alles veilig afzetten in ATAX, het opvanghuis in Yoff.

Tijdens de eerste week van het bezoek was het nog schoolvakantie in Senegal. Dat wordt in ATAX gerespecteerd en dus was het tamelijk rustig in het project. De kinderen van de kleuterklas hadden vrijaf gekregen en Mariama was op familiebezoek. De konijnen profiteerden van die rust en sprongen overal in het rond (ondertussen driftig zorgend voor nageslacht). De nieuwe kuikens worden goed verzorgd door Top en groeien als kool. We maakten kennis met enkele nieuwe teamleden: kok Clédor en kleermaker Ousmane die het nieuwe naaiatelier permanent bezet en daar continu in de weer is. Samen met Nina maakte hij al plannen voor enkele nieuwe artikelen voor onze verkoopstanden op de komende zomerfestivals. Daar zal je naast de al bekende kookschortjes ook kinderkleedjes en ovenwanten vinden (en in de toekomst ook nog hoesjes voor iPads, smartphones en kussenslopen). Allemaal in de bekende kleurrijke Afrikaanse stofjes en mee vervaardigd door de 2 jonge talibés die in opleiding zijn.

Op dinsdag hadden we onze eerste gesprekken met de afzonderlijke teamleden. In de namiddag begeleidde Keita ons naar een schoenenmarkt waar hij voetbalschoenen kocht voor een talibé die is ingeschreven in de voetbalacademie van Dakar Sacré-Coeur (een samenwerking met Olympique de Lyon). Die zijn we daarna ook gaan bezoeken, waarna we wandelden tot bij Keita thuis om kennis te maken met zijn familie. ’s Avonds gingen we nog iets drinken in het Via-Via reiscafé waar we kennis maakten met de ploeg van Student Kick-Off Gent die tijdens hun bezoek aan Senegal ook onze projecten kwamen bekijken.

Op woensdag was het Onafhankelijksdag, dus was het project weer gesloten. Keita nam ons mee naar de defilé in Dakar (een kleurrijke bedoening) en nodigde ons daarna uit om te eten bij hem thuis. Op donderdag kwam de ploeg van SKO op bezoek in ATAX. Na wat uitleg door Manfred en Keita kregen ze een rondleiding en mochten ze mee de attesten uitreiken aan de talibés die de workshop ‘tegels leggen’ hadden gevolgd. Samen met Keita bezochten ze ook de daara in Grand Yoff zodat ze zich een idee konden vormen van het leven van de talibés. In de namiddag bezochten we met hen nog de vissers op het strand en de markt. ’s Avonds werd er nagekaart en geëvalueerd. Al bij al waren ze zeer enthousiast over zowel Djar Djal (dat ze eerder bezochten) als ATAX.

Zo werd het al snel vrijdag, wat het einde betekende van ons bezoek aan ATAX. Met Mariama (die ondertussen terug in Dakar was) en Fatou werd nog de werking van de kleuterklas geëvalueerd en toen was het tijd om opnieuw in te pakken. Terwijl Ronald en Manfred onverwacht naar België moesten terugkeren, vertrokken Nina en Agnes, onder de kundige begeleiding van Top, naar het zuiden voor een verkenning van de Casamance. Via Ziguinchor reisden zij door naar Mbour en Thiès, waar ze rendez-vous hadden met Bart om een bezoek te brengen aan Djar Djal, ons andere opvangproject voor bedelkinderen. De jonge leeftijd van de kinderen die naar Djar Djal komen voor ontbijt en spel was opnieuw een schok. Het is niet te begrijpen hoe ouders hun kinderen op zo jonge leeftijd aan dit leven kunnen blootstellen. Nina en Bart bezochten in Thiès ook het project van Bineta waar opvang gebeurt van kinderen van psychiatrische patienten. Ze waren sterk onder de indruk. Dit is echt een Senegalese 4^depijler, van onderuit gestart en volledig ondersteund met Senegalese fondsen. Een voorbeeld! Van nu af aan zullen alle kinderkleren die we verzamelen en die niet gepast zijn voor de talibés aan Bineta bezorgd worden.

Voor terug af te reizen naar huis had Nina in ATAX nog een groot groepsgesprek. Heel wat ideeën borrelden op en er werden nieuwe afspraken gemaakt rond de rapportering en de communicatie, zowel intern als tussen Senegal en België. De neuzen staan terug in dezelfde richting en, zoals gewoonlijk na ons bezoek, is de motivatie zowel in het project als bij ons opnieuw gegroeid. Het is duidelijk dat de opleidingen en het onderwijs dat de talibés kunnen genieten in onze projecten heel belangrijk zijn om onze kinderen een toekomst te kunnen bieden. We blijven dan ook onze schouders zetten onder ‘Un talibé, un métier’ (of: ‘Elke talibé zijn beroep’) waarbij de kinderen in contact worden gebracht met verschillende beroepen. Dit project verder laten groeien en trachten om met de resultaten van de workshops inkomsten te verzamelen, zijn de duurzame weg vooruit voor onze Senegalese projecten.