Alle berichten van Secretaris

Rouw in ATAX

Uitgerekend op 12 april, de Internationale Dag van het Straatkind, bereikte ons slecht nieuws uit ATAX: Abdoulaye, de benjamin onder de straatkinderen, is overleden. Als jonge talibé (8 jaar!) was hij bezig aan zijn dagelijkse bedelronde toen hij eerst werd overreden door een onachtzame vrachtwagenchauffeur en daarna ook nog eens door een gewone auto. Een van de vele slachtoffers die dagelijks in het verkeer vallen, maar nu vooral nog eens een voorval dat ons herinnert aan het harde leven dat deze kinderen moeten leiden (of lijden?) in de straten van Dakar, ver weg van hun familie.

Keita zorgde voor een herinneringsplakkaatje op zijn graf. Zo wordt hij toch niet helemaal vergeten. Rust zacht jongen!

Meer dan 4000 scholieren maken op de Wereldmeerdaagse in Boom kennis met de wereld van de vluchtelingen

Op 14 maart werkte Afractie mee aan de Wereldmeerdaagse in Boom.  Dit is een educatief initiatief van de Vzw Mundio, met als centraal thema “wereldburgerschap”.  In samenwerking met de Dienst Noord/Zuid van het Provinciebestuur werd een concept uitgewerkt, waarvan de verschillende onderdelen worden teruggekoppeld naar de scholen in enkele voorbereidende vergaderingen.  Het project omvat een degelijk uitgewerkt aanbod van mondiale vorming, met als voornaamste eye-catcher een halve dag inleefprogramma. De kinderen bekijken dan een wereldfilm, en spenderen enkele uren in een interactieve “wereldmarkt” : een zaal gevuld met tientallen visueel aantrekkelijke doe-stands, waar vrijwilligers de leerlingen begeleiden bij korte opdrachtjes.  Speels, spannend, actief en vooral beklijvend ! Voor de uitwerking van de standen wordt beroep gedaan op een aantal ngo’s en 4de pijlerorganisaties, waaronder dus Afractie.   In een 2-tal weken probeert men zo’n 4000 leerlingen van de 1ste graad middelbaar onderwijs te bereiken.

Een verslag van bestuurslid Nina :

“Ik werd tewerkgesteld in het vluchtelingenkamp, waar collega’s een rondleiding en uitleg gaven.  De realiteit van een vluchtelingenkamp wordt hier weergegeven aan de hand van allerlei dagdagelijkse dingen : een waterpunt, waar de mensen kunnen aanschuiven om een bidon te vullen, een latrine waar enkel wat rietpaneeltjes zorgen voor een beetje discretie, meettoestellen om te bepalen hoever kinderen nog verwijderd zijn van het kritieke punt in hongersnood, zakjes met “caloriepoeder”, om degenen die kritiek zijn snel terug wat bij te voeden, een aftands ziekenhuisbed met een muskietennet erover, de quarantaine voor gevaarlijke besmettelijke ziektes …    Om de kinderen de kans te geven zich volledig in te leven, speelden enkele vrijwilligers een rol.  Ik was een mensensmokkelaar.  Men had mij een zwarte overall gegeven, achter een schutting lag een grote zodiac opblaasboot, ik verkocht valse identiteitskaarten om de kinderen zoveel mogelijk (nep)geld afhandig te maken, en ik mocht naar hartenlust liegen en bedriegen.  Bestemming België, het land van melk en honing, zonder oorlogen en hongersnood, waar de vluchtelingen veel geld kunnen verdienen om hun familie in het thuisland mee te helpen, waar iedereen genezen kan worden en gezondheidszorg gratis is, en waar ze veel landgenoten zullen terugvinden.  Naarmate het scenario vordert, wordt de mensensmokkelaar natuurlijk steeds minder behulpzaam, stijgen de prijzen, en blijkt dat niet alles zo rooskleurig is.   Wie veilig de overtocht naar Europa had gemaakt, moest nog van Griekenland naar België geraken.  In een 40-voet container werden de vluchtelingen opgesloten voor het laatste deel van het traject, ze moesten stil zijn omdat de chauffeur niet mag weten dat ze in zijn container zitten.  In de container werd een filmpje geprojecteerd de situaties die vluchtelingen meemaken,  de grenscontroles, de honger, de toestellen waarmee de douane co2 meet om te checken of er verstekelingen aan boord zijn, de consequenties als men betrapt wordt …  En natuurlijk worden ze betrapt : Marc, in politie uniform, bonkt op de container en gaat met een zaklamp binnen, neemt alle valse paspoorten in beslag, en brengt de vluchtelingen naar de dienst immigratie, waar een bediende zit die enkel een vreemde taal spreekt, ….   en zo gaat het verder.   Véél meer dan je als leerkracht ooit kan vertellen in de klas.  Tijdens de middagpauze kreeg ik vele boze blikken van kinderen die echt waren opgegaan in het spel, die hun geld terugeisten, of die eruitzagen of ze in huilen zouden uitbarsten.  Van inleving gesproken !

Begrip voor het lot van onze medemensen kan natuurlijk pas ontstaan nadat je even in hun schoenen hebt gestaan.  Alle vrijwilligers weten dat die schoolkinderen niet écht met de dood bedreigd worden, doorweekt, uitgehongerd, misbruikt en ziek zijn, en toch hebben we allemaal met hen te doen.  En dat is dan maar een fractie van wat echte vluchtelingen moeten doorstaan.  Stemt tot nadenken, en hopelijk zet het iets in beweging!

Ook uit Senegal maken uitgehongerde vluchtelingen de vaak hachelijke reis naar het Noorden, in gammele boten en pirogues die niet geschikt zijn voor de open zee.  Afractie stelt alles in het werk om de kinderen in Senegal een toekomst te geven in eigen land.  Alle steun aan onze workshops “un talibé-un métier” is welkom.

Stageverslag

Eind vorig jaar kregen Hanna Nijssen en Julie De Wispelaere, 2 derde-jaarsstudentes Orthopedagogie aan de HoGent, de kans om hun stage in het buitenland te doen. Dankzij de contacten tussen HoGent en Afractie brachten zij zo 3 maanden door in opvanghuis ATAX in Senegal. Hieronder vinden jullie het verslag dat zij ons daarvan bezorgden.

Donderdag 29 september: een dag om niet te vergeten! Het begon allemaal met de voorbereiding op school, maar toen leek alles nog zo abstract en ver weg. Tot deze dag aanbrak en we effectief vertrokken. Met een brede glimlach, en een aantal traantjes bij het afscheid, begonnen we aan ons Senegalees avontuur.

Toen we aankwamen in Senegal werden we opgewacht door een vriend van ons gastgezin. Hij bracht ons naar de familie waar we verbleven. Ons eerste indrukken waren intenser dan op voorhand gedacht. We durven toch wel van een kleine ‘cultuurshock’ spreken. Senegal is een ontwikkelingsland en dit is onder andere aan de straten (veel zandwegen), huizen, winkels.. te merken. Onze eerste kennismaking was dus eerder verrassend. Maar deze ‘cultuurshock’ ging snel over toen we het land en de mensen leerden kennen en we van de Senegalese teranga konden proeven!

De tweede dag van ons verblijf kwam Daouda op bezoek, een begeleider van het project ATAX. Hij kwam ons verwelkomen en zei dat hij naar onze komst op het project uitkeek. Door zijn verwelkoming werden we op ons gemak gesteld en hadden we het gevoel dat we ook echt welkom waren. We kregen zin om aan het project te beginnen.

De eerste dag op Atax was erg ‘à l’aise’. Het woord die we de komende drie maanden meermaals zouden te horen krijgen. De kleine kindjes waren er nog niet en de leerkrachten waren volop bezig met inschrijvingen. Wel waren er enkele talibés aanwezig. De talibés gaven we die week elke dag ontbijt én we leerden hen wat beter kennen.  De eerste twee weken voerden we zelf nog geen grote activiteiten uit, het was vooral observeren. Dit kwam ook voor een groot deel omdat we de cultuur nog volop aan het ontdekken waren. We kregen ook de kans om meer tijd te spenderen met Top, de kok. Hij leerde ons de lokale markten kennen en specifieke gerechten maken in de keuken.

Na verloop van tijd leerden we de werking van het project kennen en voelden we ons steeds meer thuis in de Senegalese cultuur. Ook werd de band met het team hechter en werd het makkelijker om open te communiceren. We stelden zelf activiteiten op, we gaven elke dag ontbijt, we wasten de schotels af, we hielpen Top soms in de keuken… . Snel kregen we ons eigen plekje in de ATAX familie.

Wat deden we nu met de talibés? We gingen soms naar het strand om een voetbalmatch te spelen; we maakten muziekinstrumenten met hen; we speelden spelletjes (mens erger je niet, kubben.. ). Af en toe gaven we eens een Franse of Engelse les. Op die momenten merk je hoe snel die jongeren met nieuwe zaken weg zijn. Daarnaast verzorgden we sommige vrijdagen de nagels (knippen, wassen, vijlen). Dit had Evelien, vrijwilligster van Afractie, ons aangeraden na haar bezoek.

Wat deden we met de kleine kindjes? We gaven vaak een les. Deze lessen hadden vooral betrekking op het creatieve: het inkleuren van prenten, mandala’s.. ; zelfgemaakte sokpoppen maken met de kinderen.. . Daarnaast speelden we ook veel spelletjes: we verfden een hinkelparcours, deden strandspelletjes tijdens de wekelijkse stranddag, gebruikten springtouwen, enz… Het allerleukste om te doen was echter knuffelen en foto’s trekken! Deze kinderen (ook talibés) zijn ware fotomodellen en poseren het liefst de hele dag door voor een foto.

Bij ons afscheid hebben we een ‘kerstfeest’ georganiseerd. We hadden het klaslokaal versierd om een kerstsfeer te creëren. De kerstversiering (kerstboom, kerstkaartjes…) maakten we samen met de kleine kindjes. Dit was een ideaal moment om onze driemaandse stage af te sluiten. Het was een laatste moment om met iedereen ( zowel talibés als kleine kindjes) samen te zijn. Heel ontroerend!

Kort samengevat kunnen we stellen dat deze stage een ervaring was om nooit meer te vergeten! Het kennismaken met twee bijzondere, kwetsbare doelgroepen was emotioneel vaak lastig maar was het zo waard! Deze ervaring is ons zelf zo bevallen dat we waarschijnlijk volgende september terug op bezoek gaan.