Eind vorig jaar kregen Hanna Nijssen en Julie De Wispelaere, 2 derde-jaarsstudentes Orthopedagogie aan de HoGent, de kans om hun stage in het buitenland te doen. Dankzij de contacten tussen HoGent en Afractie brachten zij zo 3 maanden door in opvanghuis ATAX in Senegal. Hieronder vinden jullie het verslag dat zij ons daarvan bezorgden.

Donderdag 29 september: een dag om niet te vergeten! Het begon allemaal met de voorbereiding op school, maar toen leek alles nog zo abstract en ver weg. Tot deze dag aanbrak en we effectief vertrokken. Met een brede glimlach, en een aantal traantjes bij het afscheid, begonnen we aan ons Senegalees avontuur.

Toen we aankwamen in Senegal werden we opgewacht door een vriend van ons gastgezin. Hij bracht ons naar de familie waar we verbleven. Ons eerste indrukken waren intenser dan op voorhand gedacht. We durven toch wel van een kleine ‘cultuurshock’ spreken. Senegal is een ontwikkelingsland en dit is onder andere aan de straten (veel zandwegen), huizen, winkels.. te merken. Onze eerste kennismaking was dus eerder verrassend. Maar deze ‘cultuurshock’ ging snel over toen we het land en de mensen leerden kennen en we van de Senegalese teranga konden proeven!

De tweede dag van ons verblijf kwam Daouda op bezoek, een begeleider van het project ATAX. Hij kwam ons verwelkomen en zei dat hij naar onze komst op het project uitkeek. Door zijn verwelkoming werden we op ons gemak gesteld en hadden we het gevoel dat we ook echt welkom waren. We kregen zin om aan het project te beginnen.

De eerste dag op Atax was erg ‘à l’aise’. Het woord die we de komende drie maanden meermaals zouden te horen krijgen. De kleine kindjes waren er nog niet en de leerkrachten waren volop bezig met inschrijvingen. Wel waren er enkele talibés aanwezig. De talibés gaven we die week elke dag ontbijt én we leerden hen wat beter kennen.  De eerste twee weken voerden we zelf nog geen grote activiteiten uit, het was vooral observeren. Dit kwam ook voor een groot deel omdat we de cultuur nog volop aan het ontdekken waren. We kregen ook de kans om meer tijd te spenderen met Top, de kok. Hij leerde ons de lokale markten kennen en specifieke gerechten maken in de keuken.

Na verloop van tijd leerden we de werking van het project kennen en voelden we ons steeds meer thuis in de Senegalese cultuur. Ook werd de band met het team hechter en werd het makkelijker om open te communiceren. We stelden zelf activiteiten op, we gaven elke dag ontbijt, we wasten de schotels af, we hielpen Top soms in de keuken… . Snel kregen we ons eigen plekje in de ATAX familie.

Wat deden we nu met de talibés? We gingen soms naar het strand om een voetbalmatch te spelen; we maakten muziekinstrumenten met hen; we speelden spelletjes (mens erger je niet, kubben.. ). Af en toe gaven we eens een Franse of Engelse les. Op die momenten merk je hoe snel die jongeren met nieuwe zaken weg zijn. Daarnaast verzorgden we sommige vrijdagen de nagels (knippen, wassen, vijlen). Dit had Evelien, vrijwilligster van Afractie, ons aangeraden na haar bezoek.

Wat deden we met de kleine kindjes? We gaven vaak een les. Deze lessen hadden vooral betrekking op het creatieve: het inkleuren van prenten, mandala’s.. ; zelfgemaakte sokpoppen maken met de kinderen.. . Daarnaast speelden we ook veel spelletjes: we verfden een hinkelparcours, deden strandspelletjes tijdens de wekelijkse stranddag, gebruikten springtouwen, enz… Het allerleukste om te doen was echter knuffelen en foto’s trekken! Deze kinderen (ook talibés) zijn ware fotomodellen en poseren het liefst de hele dag door voor een foto.

Bij ons afscheid hebben we een ‘kerstfeest’ georganiseerd. We hadden het klaslokaal versierd om een kerstsfeer te creëren. De kerstversiering (kerstboom, kerstkaartjes…) maakten we samen met de kleine kindjes. Dit was een ideaal moment om onze driemaandse stage af te sluiten. Het was een laatste moment om met iedereen ( zowel talibés als kleine kindjes) samen te zijn. Heel ontroerend!

Kort samengevat kunnen we stellen dat deze stage een ervaring was om nooit meer te vergeten! Het kennismaken met twee bijzondere, kwetsbare doelgroepen was emotioneel vaak lastig maar was het zo waard! Deze ervaring is ons zelf zo bevallen dat we waarschijnlijk volgende september terug op bezoek gaan.