Le Coquetier Social (LCS) is, naast Djardjal in Thiès en Atax in Dakar, één van de drie projecten voor bedelkinderen in Senegal die financieel mogelijk gemaakt worden door Afractie.
Het verschil met de andere projecten is dat LCS beoogt volledig zelf in de financiële middelen te voorzien die nodig zijn voor het levensonderhoud van de mensen die er werken, en bovendien bij te dragen aan het budget voor de twee andere projecten zodat minder geld in België moet ingezameld worden.
In eerste instantie leren straatjongens er vleeskippen kweken, want in visvangst zit geen toekomst meer. Van alle vis die in Europa wordt gegeten, wordt 25 % door grote trailerboten gevangen voor de kust van Senegal. Dit maakt de lokale visbodems kapot, want er wordt met sleepnetten gewerkt, en het resultaat is dat ongeveer de helft van de Senegalezen onzekere tijden tegemoet gaan, omdat dit hun bron van inkomsten was. Met hun traditionele vistechnieken, en de kleine boten die ze ter beschikking hebben, volstaat de vangst vaak niet meer om het eigen gezin te voeden, laat staan om er een lucratieve handel van te maken. De visrechten werden verkocht aan het buitenland, en niet alleen aan Azië zoals vaak beweerd wordt. Dus moet er gezocht worden naar een alternatief, zowel in het voedingspatroon als in de opleidingen. “Geef ze geen vis, leer ze vissen” gaat niet meer op. We leren ze kippen kweken!
LCS heeft een verschrikkelijk moeilijke startfase gekend. In haar tweejarig bestaan is het project tweemaal bijna kopje-onder gegaan door heirkracht. Vorig jaar maakte een zeer grillig regenseizoen de wegen onberijdbaar, waardoor de vleeskippen niet opgekocht werden. Ongeveer 1000 slachtrijpe kippen gingen verloren, samen met een zuur vergaard startkapitaal en de inzet van enthousiaste pioniers. Dit jaar begonnen we opnieuw. Maar nu werden de wegen versperd door Covid 19 maatregelen, met hetzelfde resultaat.
We zijn trots op de vakbekwaamheid van Top en zijn leerjongens, en dat is wat ons telkens ervan weerhoudt om de handdoek in de ring te gooien: het potentieel is er, ze kunnen het, ze willen het doen, maar door overmacht loopt het al voor de tweede keer fout. Nochtans is het idee zeer goed. Er wordt aan heel wat werelddoelstellingen tegelijk gewerkt, dus opgeven mag en kan gewoon niet. We hebben hier echt de mogelijkheid om de jongens iets te bieden, waarmee ze de rest van hun leven inkomen kunnen genereren. Een toekomst in eigen land. Dus met de moed der wanhoop doen we verder.
Leren uit je fouten. Dat is een belangrijk punt. We zijn het aan onze sponsors verplicht om de garantie te bieden dat ieder scenario goed doordacht is, en dat we ons uiterste best doen om een maximum uit het beschikbaar kapitaal te halen. Sowieso werkt Afractie enkel met vrijwilligers, en blijft er geen geld in België plakken aan dure overheadkosten. Maar ook onze core business moet goed uitgekiend zijn. We besloten dus te diversifiëren, al eerder dan onze financiën het toelaten, maar het is een noodzaak voor het overleven van LCS. We mogen de inkomsten niet meer alleen laten afhangen van de kippen. En dus starten we al met de groententeelt, die eigenlijk voor een latere fase voorzien was.
Een heikel punt blijft de waterbevoorrading. Global warming laat zich voelen en buiten het regenseizoen komt er geen water uit de kraan in ons dorp. Onze waterput geeft water, maar niet voldoende, en het vergt een investering om die te optimaliseren. Voorlopig vullen we waterreservoirs, die met beton ter plaatse gemaakt werden, en wordt er begoten met gieters. Het domein is echter bijna een hectare groot. Er moeten dus een hoop irrigatieslangen aangekocht worden, de elektriciteitstoevoer moet betrouwbaarder gemaakt worden, de grond heeft een ploegbeurt nodig, er moet plantgoed komen … en dat terwijl ons startkapitaal voor de tweede keer de mist in ging.
We deden mee aan een prestigieuze subsidiewedstrijd die door de Mondiale Raad in Mechelen georganiseerd werd, en waren ervan overtuigd dat we tussen alle andere NGO’s en Vierde Pijler organisaties een kans maakten. Mensen met ervaring in “ontwikkelingshulp” bekeken ons dossier, en wij waren benieuwd om te zien wat zij ervan vinden. En gelukkig blijkt dat wij niet de enigen zijn die denken dat ons plan goed doordacht is…
In Ndieguene is de omschakeling van kippenkweek naar groententeelt volop van start gegaan. Het regenseizoen maakt immers zaaien en planten mogelijk, maar is niet geschikt voor het opkweken van kuikens (zoals we vorig jaar hebben geleerd). Top richt nu dus zijn volledige aandacht op het verwerven van landbouwkennis. De buren geven goede raad en er wordt heel wat gediscuteerd over wat de beste teelt zou zijn: Wat is arbeidsintensief? Wat brengt goed op? Zal de teelt op tijd klaar zijn en maximaal gebruik kunnen maken van het hemelwater? Welke zones van het terrein zijn minder vatbaar voor overstroming? Enzoverder. De Afrikanen zeggen soms “It takes a village to raise a child”. Wij kunnen hier bijna zeggen “It takes a village to grow a cabbage ..” 
Als we iets willen planten dat snel groeit dan zijn kolen de voor de hand liggende keuze. Maar we willen wel wat diversiteit, dus werden er ook paprika’s gezaaid en een proefveldje watermeloen. Als onze mango’s het dan nog goed doen, hebben we een redelijk gevarieerd aanbod. Midden in het regenseizoen wordt ook nog bissap gezaaid. Allemaal proefveldjes die ons moeten helpen te beslissen wat werkt en wat niet. En Top zal heel wat ervaring opgedaan hebben om weer door te geven aan de talibés die de opleiding willen volgen in de komende jaren.
In België kregen we inmiddels de medewerking van Ingenieurs Zonder Grenzen (IZG). Zij zenden ook landbouwingenieurs uit die hun kennis inzetten voor goede doelen. Het fysieke uitzenden is in dit Corona-jaar een probleem, maar de samenwerking is wel van start gegaan: de grondplannen zijn doorgestuurd en er werden kandidaten gevonden die in de nabije toekomst mee ter plaatse willen gaan kijken wat de mogelijkheden zijn. Bestuursleden Nina en Evelien kregen – na véél aandringen bij de Senegalese ambassade – vergunning om te reizen en hebben in Ndieguene zoveel mogelijk informatie vergaard over de kwaliteit van de grond en het putwater. IZG gaf testkits mee om de kwaliteit van het water uit de put alvast te testen. Er werden ook stalen mee teruggebracht naar België die dan hier in een labo geanalyseerd kunnen worden. Dat moet allemaal voldoende gegevens opleveren om een goede keuze te kunnen maken in de mogelijke teelten en plantschema’s. De eerste stappen op weg naar een duurzame landbouw zijn gezet.
