Talibes zijn er in vele soorten.  Letterlijk betekent talibé: een leerling, in dit geval van de Koran.  Degenen die in de doelgroep zitten van Afractie zijn jongens die op zeer jonge leeftijd (soms vanaf 4 jaar!!!) bij de ouders worden weggehaald om een leven op straat te beginnen, bedelend voor de meester die hen de Koran leert.  De ene koranmeester is al toleranter dan de andere. Sommigen zorgen zeer goed voor de jongens die ze onder hun hoede hebben, maar Afractie hoopt een waarde te zijn in het leven van hen die het echt niet getroffen hebben.  Dat de kinderrechten van de bedelende talibés geschonden worden is een feit dat we, eenmaal we het gezien hebben, niet meer kunnen vergeten.  Hoewel de studie van de Koran de kinderen zeker kan verrijken, en dat vaak doet, zijn er schrijnende tekorten op andere gebieden.  De maatschappij heeft de taak om zich het lot van deze kinderen aan te trekken.  Gebeurt dat niet, dan loopt het onherroepelijk fout.  Herhaaldelijk krijgen we verhalen van kinderen die het leven lieten.  Zo erg.

In de projecten die door Afractie ondersteund worden, proberen wij de jongens te oriënteren naar een beroepsleven dat hen bevrijdt van bedelen, uitbuiting, of zelfs criminaliteit. (Een kat in het nauw maakt rare sprongen …). Dat geeft hen een doel en nieuwe kansen.

In vele opzichten is ons landbouwproject Le Coquetier Social (LCS) een talibé. LCS verloor op zeer jonge leeftijd haar vader en bezieler.  Gelukkig stonden pleegouders klaar om het project groot te brengen tot het op eigen benen kan staan. In Afrika zegt men “it takes a village to raise a child”.  En zelfs een dorp is niet voldoende om LCS groot te brengen. Le Coquetier moest bedelen bij de wereld buiten het dorp.

Samen met het kind, groeien ook de (pleeg)ouders.  Dat is altijd zo.  Hoewel communicatie met Ablaye en Ama moeizaam verloopt, geven de jongens blijk van initiatief en volharding.  De lessen Frans waren nog maar net begonnen, en wij spreken geen Peul, Wolof of Creools, de drie talen die Ablaye en Ama spreken. Maar in het afgelopen jaar, waarin het bang afwachten was wat er zou gebeuren als we het project in handen lieten van de twee jongens die slechts een drie maanden durende opleiding kregen in LCS, gebeurde heel wat.  Het project werd een experiment, en een peiling naar het potentieel van jongens die op straat opgroeiden, bedelend, en die niet naar school konden om te leren lezen, schrijven, rekenen, .. en alle andere dingen die kinderen in de basisschool leren.  Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om op die manier in het leven te staan.

En wat blijkt.  Een gevaarlijke trap werd beveiligd, muren werden geschilderd, een druppelirrigatie werd aangelegd, tomaten werden aangeplant …  Oplossingen werden gezocht voor de problematische aanvoer van ééndagskuikens.  De jongens gingen bij de buren te rade om te kijken hoe ze groenten konden kweken.  De eerste tomatenoogst mag er ondertussen wezen! En met de nieuwe fiets die werd aangekocht kunnen die tomaten nu ook naar de markt gevoerd worden om verkocht te worden.

Beschikbaarheid van water blijft een probleem, maar we hebben er goede hoop in dat we dit jaar nog verbetering kunnen brengen in de situatie. We proberen het geld bij elkaar te krijgen voor een geofysische studie die dan moet aantonen welke de meest geschikte plaats is om een diepteboring te doen, op zoek naar water.  En als er water is, zal le Coquetier weer kunnen groeien en verder de weg afleggen naar het verwezenlijken van het potentieel dat er is, om uiteindelijk een sterk volwassen project te worden waar heel wat nieuwe straatkinderen ook de transformatie kunnen maken naar een onafhankelijk volwassen leven.